Δέκα χρόνια χωρίς τον Νεοκλή Σαρρή

Σήμερα, αντί πνευματικού μνημόσυνου, δημοσιεύουμε την ομιλία του αειμνήστου Βάσου Λυσσαρίδη στην εκδήλωση του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών στη μνήμη του Νεοκλή Σαρρή με θέμα:

«Ο Νεοκλής Σαρρής ως πνευματική και αγωνιστική μορφή του Ελληνισμού», στις 20 Οκτωβρίου 2012.

Μέσα σ΄ ένα κόσμο γονατισμένων αξιών, με το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο να κυβερνά ερήμην των λαών, με το κοινωνικό κράτος υπό πολιορκία, με επιβράβευση επιδρομέων, κατακτητών και βιασμένων δικαιωμάτων, με τον τουρκικό επεκτατισμό να απειλεί με επικυριαρχία στο Αιγαίο, Κυπροποίηση της Θράκης και Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου, προσωπικότητες όπως ο Νεοκλής Σαρρής αποτελούν ανάχωμα, διανοίγουν νέους ορίζοντες, δακτυλοδεικτούν άλλες πορείες, βασισμένες στη ρεαλιστική ανάλυση αντιπάλων και εμπλεκόμενων συμφερόντων, αλλά και τη σταθερή προσήλωση στην χωρίς συμβιβασμούς προάσπιση εθνικών διακιωμάτων, εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικής αξιοπρέπειας.

Με θάρρος, συνέπεια, αγωνιστικό ρεαλισμό ενάντια στους νεοσόφους της επαναγραφής της ιστορίας, με επιστημονική στοιχειοθέτηση ο Σαρρής εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους απορρίπτουν λύσεις προβλημάτων βασισμένες σε εγκατάλειψη αρχών και δικαιωμάτων.

Βαθύς αναλυτής της σύγχρονης πραγματικότητας και ιδιαίτερα των τουρκικών σχεδιασμών, ήταν φυσιολογικό -πέραν της αξιόλογης συνεισφοράς του στον μητροπολιτικό χώρο- να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το Κυπριακό. Γνώριζε ότι ο τουρκικός μινώταυρος δεν διαφοροποιεί τις προθέσεις του με μερικές διολισθήσεις προς τις ωμές επεκτατικές του βλέψεις, αλλά αντίθετα έτσι ενθαρρύνεται για αναβάθμιση των αξιώσεων του.

Εμβριθής αναλυτής της σύγχρονης ιστορίας της Τουρκίας, διαγιγνώσκει σωστά τους τουρκικούς σχεδιασμούς, όπως αυτοί τελικά δημοσιοποιήθηκαν στο βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου

(ο Σαρρής υπήρξε πρωτεργάτης για την έκδοσή του στα ελληνικά). Ήδη, οι νεότουρκοι βάσισαν την κεντρική τους θεώρηση στη ρήτρα για ομογενοποίηση της Τουρκίας με το σύνθημα «ότι είναι είναι αφομοιώσιμο απορροφάται, ό,τι δεν είναι εξαφανίζεται».

Έτσι είχαμε τη γενοκτονία των Ποντίων, τη σφαγή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων με τελική κατάληξη και τη σχεδόν πλήρη εξαφάνιση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Οι Κούρδοι διέφυγαν τότε επειδή θεωρήθηκαν αφομοιώσιμοι λόγω θρησκευτικής ταύτισης.

Αναφορικά με τη σημερινή περίοδο, ο Αχμέτ Νταβούτογλου με ωμότητα προτείνει την ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με το αιτιολογικό της προστασίας-κηδεμονίας των Μουσουλμάνων της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τη μετατροπή της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια. Αιγαίο και Θράκη περιλαμβάνονται

σ΄ αυτούς τους σχεδιασμούς. Δηλώνει περαιτέρω ότι κι αν ακόμη δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος, θα έπρεπε να εφευρεθεί και ότι η Τουρκία πρέπει να ελέγχει την Κύπρο γιατί είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς που έχω προαναφέρει. (Το βιβλίο του Νταβούτογλου υπενθυμίζει τον «Αγώνα» του Χίτλερ που δημοσιοποίησε τις βλέψεις του εις ώτα μη ακουόντων, όπως τώρα η Τουρκία).

Ο Σαρρής θεωρεί απαρχή των δεινών για την Κύπρο τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, που νομιμοποίησαν την πολιτικοστρατιωτική της παρουσία στην Κύπρο, με εγγυητικά δικαιώματα και με ένα ρατσιστικό Σύνταγμα που μοιραία οδηγούσε σε αδιέξοδα με τη συγκατάθεση της τότε αποικιοκρατικής Μ. Βρετανίας που έτσι διασφάλιζε κυριαρχική παρουσία στην Κύπρο για να συντηρήσει ρόλο στην περιοχή και να παραμείνει στο διεθνές προσκήνιο. Ακολουθεί η προδιαγεγραμμένη τουρκική ανταρσία και η δημιουργία εσωτερικών συνόρων με την πράσινη γραμμή που ισοδυναμούσε με διοικητική διχοτόμηση με φρουρούς τους ένοχους Βρετανούς.

Ο Νεοκλής Σαρρής ορθώς θεωρεί ως απαρχή δεινών του Κυπριακού τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Όμως, η Τουρκία επανήλθε δυστυχώς στο κυπριακό προσκήνιο (παρά τις απαγορευτικές πρόνοιες της Συνθήκης της Λωζάνης) με την τριμερή του Λονδίνου και με τη συγκατάθεση της τότε ελληνικής κυβέρνησης, παρά την άρνηση του Μακαρίου, ως ηγέτη τότε του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα.

Σήμερα επιχειρείται από την Τουρκία με τη συγκατάνευση και δικών μας σοφών της μοιρολατρίας και του νεοραγιαδισμού επαναγραφή της ιστορίας και προβολή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως δύναμης ειρηνικής συνύπαρξης και ανέλιξης λαών.

Ο Νεοκλής Σαρρής με την γνωστή του βαθύτητα αναλύει όλα αυτά τα φαινόμενα και έτσι χαρακτηρίζεται από τους νεοσόφους του ραγιαδισμού ως αντιτούρκος. Όμως, όλοι μας επιθυμούμε φιλία με όλους τους λαούς, και ιδιαίτερα ο Ν. Σαρρής. Φιλία βασισμένη όμως στον σεβασμό δικαιωμάτων και ιστορίας.

Επαναλαμβάνω ότι μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με δουλεία.

Ο διωγμός μειονοτήτων συνεχίζεται και ο Ν. Σαρρής μάς το υπενθυμίζει δια στόματος Τούρκων επισήμων. Οι μειονότητες στην Θράκη είναι τα κατάλοιπα της οσμανικής κυριαρχίας της , της οθωμανικής κυριαρχίας, όπως είναι οι Αλβανοί, οι Κοσσοβάροι που είναι Αλβανοί, βέβαια και οι Βόσνιοι και στην Βουλγαρία οι μειονότητες οι τουρκομουσουλμανικές, και όλες αυτές είναι το εφαλτήριο της προώθησης της ισλαμικής πολιτικής στα Βαλκάνια και την Ευρώπη.

Αναφορικά με τη γενοκτονική της πολιτική, αναφέρει ότι αυτό ισοδυναμεί με γερμανική εμμονή για παρουσάι της στον δυττικό κόσμο με αποδοχή του ναζιστικού παρελθόντος.

Η αναφορά του στο Χάττι Χουμαγιούν του 1838 υπενθυμίζει τη συνέχιση υπόσχεσεων και ταυτόχρονης δίωξης των μειονοτήτων.

Επαναλαμβάνω κάτι που απέσπασα από παράδειγμα που καταγράφηκε στη βιβλιογραφία του Νεοκλή Σαρρή. «Ένας Ευρωπαίος Κωνσταντινουπολίτης κατήγγειλε στο αστυνομικό τμήμα μουσουλμάνο που τον είχε αποκαλέσει “γκιαούρ”. Ο διοικητής του τμήματος κάλεσε τον δράστη και του είπε “βρε Μεχμέτ, δεν ξέρεις ότι έχουμε Τανζιμάτ και δεν αποκαλούμε τον γκιαούρ γκιαούρ;».

Ο Ν. Σαρρής γνωρίζει βαθύτατα την τουρκική πολιτική, την οποίαν έζησε εκ των έσω.

Η Τουρκία προσπάθησε να εμπλακεί στην καλούμενη Αραβική Άνοιξη με κάποια επιτυχία αρχικά. Όμως οι ηγεμονικές της βλέψεις την φέρνουν σε σύγκρουση με τους Αραβικούς λαούς. Το ίδιο ισχύει με την προσπάθεια δημιουργίας αντικουρδικού μπλοκ που καταρρέει. Ο Νεοκλής Σαρρής μάς καλεί να μελετήσουμε τις τουρκικές εξελίξεις και να αξιοποιήσουμε τις εγγενείς αδυναμίες.

Οι εθνικοί κίνδυνοι, διδάσκει ο Σαρρής, δεν αποφεύγονται με προσαρμογή στις αξιώσεις του τουρκικού μινώταυρου, αλλά με σταθερή προσήλωση στους δικούς μας στόχους, μελέτη των αδυναμιών ενός ισχυρού αντιπάλου και αξιοποίηση συμμαχιών και εμπλεκομένων συμφερόντων. Η κληρονομιά που αφήνει αποτελεί ισχυρό όπλο στον αγώνα μας για αποφυγή συρρίκνωσης του μητροπολιτικού Ελληνισμού και Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου με τον συνεχιζόμενο εποικισμό.